علت بي اختياري ادرار در زنان

علت بي اختياري ادرار در زنان

علت بي اختياري ادرار در زنان

بیش از ۲ میلیون نفر از زنان ایرانیان، با بی اختیاری ادرار مواجه هستند. که باعث خجالت زدگی و افسردگی می شود چون احساس می کنند که کیفیت زندگیشان به خطر افتاده، در صورتی که مساله فراتر از اینها است .
بی اختیار بودن به این معنی است که شما کنترل خود را روی یکی از اعضای بدنتان که قبلا عملکرد صحیحی داشته از دست داده اید و این قضیه به یک مشکل برای شما تبدیل شده است .
با این وجود، با داشتن اطلاعات صحیح و منابع مناسب شما می توانید بر این مشکل غلبه کنید . بي اختياري ادرار در زنان قابل کنترل است و در بسیاری از موارد حتی به طور نسبی یا کامل درمان می شود .
امروزه با راه حل های در دسترس شما قادر خواهید بود با کیفیتی همانند دوران قبل از بروز این مشکل، به زندگی خود ادامه دهید .

عمل بی اختیاری ادرار در زنان

تا به حال در مورد درمان هایی صحبت شد که همه غیر دایمی و قابل برگشت بودند. اما در مورد استفاده از جراحی برای درمان بی اختیاری ادرار، حتما باید به این نکته توجه داشت که اگر نتایج خوبی از عمل حاصل نشود، بدن را نمی توان به حالت قبل بازگرداند.
به طور کلی جراحی ها برای بهبود بخشیدن به عملکرد یک قسمت از بدن از طریق تغییر ساختار آن انجام می شوند و در مورد بی اختیاری تحت شرایط خاصی برای تصحیح آن انجام می شوند.

تقسیم بندی جراحی های بی اختیاری ادرار

بیش از یک صد جراحی مختلف برای تصحیح بی اختیاری ادرار در زنان ابداع شده است اما تمامی آنها بر طبق نحوه ایجاد حمایت از پیشابراه در دو گروه کلی قرار می گیرند .

۱٫ حمایت غیر مستقیم یا سوسپانسیون (معلق کردن)

که در این عمل دیواره مهبل بدون استفاده از ماده ای خارجی و فقط با استفاده از بخیه زدن در محل اصلی خود تثبیت می شود.

۲٫حمایت مستقیم یا اسلینگ (آویختن)

از یک جسم خارجی (آویز) برای تثبیت و تقویت دیواره ی ضعيف مهبل استفاده می شود. این آویز می تواند یک پیوند از بافت بدن خود فرد باشد یا از مواد بیولوژیکی با منشاء انسانی یا حیوانی یا حتی مواد مصنوعی باشد.عمل سوسپانسیون ریسک کمتری برای تغییر در عملکرد مثانه و انسداد پیشابراه نسبت به عمل اسلینگ دارد. اما در برخی از موارد، بخصوص در مواردی که یک زن دارای بی اختیاری استرسی با اختلال عملکردی اسفنکتر داخلی پیشابراه است پزشکان ترجیح می دهند که از عمل اسلینگ استفاده کنند.

۳٫عمل سوسپانسیون (معلق سازی)

در این روش بخیه ها سبب نگه داشته شدن مهبل، پیشابراه یا گردن مثانه در محل خود از طریق فیکس شدن به بخشهای ثابت شکم مانند بافتهای اطراف پوبیس (عانه) می شوند و از نخ های جذبی برای بخیه زدن استفاده می شود. این عمل بر سه نوع است:

1. سوسپانسیون گردن مثانه یا اورتروپکسی رتروپوبیک با سوسپانسیون
2. سوسپانسیون واژینال (مهبلی) Burch یا کولپوسوسپانسیون
3. سوسپانسیون گردن مثانه با سوزن که دارای انواع مختلفی براساس نام جراحی که آن را اولین بار ابداع کرده می باشد .

۴٫عمل اسلینگ

عمل اسلینگ نخستین بار توسط شخصی به نام Kelly روی خانمی که دچار بی اختیاری استرسی بود انجام شد که در آن از عمل چین دادن برای ایجاد حمایت مستقیم از پیشابراه استفاده کرد. این عمل از راه مهبل انجام می شود و منجر به تنگ شدن کانال پیشابراه و کوتاه شدن آن قسمت از مهبل که پیشابراه تا داخل آن امتداد دارد می شود.

در این حالت پیشابراه در محل خود فیکس می شود و نمی تواند در زمان افزایش فشارهای جسمانی به حفره شکم حرکت کند. مزیت این عمل جراحی، میزان پایین مشکلات پس از عمل خصوصا خونریزی است و نیز علائم بیش فعالی مثانه پس از عمل هم کمتر دیده می شود.

معایب عمل اسلینگ

احتمال بازگشت احتمالی مشکل پس از ۲ تا ۵ سال است اما به هر حال زمانی که به همراه اعمال مهبلی دیگری که ضروری هستند انجام شود و هم چنین برای خانمهای مسن مفید خواهند بود.

در این عمل از مواد مصنوعی یا طبیعی به طور مستقیم و در پشت و یا زیر پیشابراه برای ایجاد حمایت مستقیم و تنگ کردن پیشابراه استفاده می شود. عمل جراحی معمولا با بیهوشی کامل یا نخاعی و به ندرت بی حسی موضعی انجام می شود. بسته به شرایط فرد بیمار، احتمال موفقیت تا ۹۰ درصد وجود دارد.

۵٫عمل با نوارهای مهبلی بدون کشش

تا همین اواخر اسلینگ های مصنوعی از واکرون و تفلون ساخته می شدند که انعطاف پذیری کمی داشتند و به راحتی در داخل بافت های طبیعی بدن قرار نمی گرفتند، اما اخیرا از مواد بدون کشش مهبلی استفاده می شود که تلفیقی از سوسپانسیون گردن مثانه با سوزن و عمل اسلینگ ایجاد می کند.

این نوار انعطاف پذیر از جنس پلی پروپیلن ساخته شده است. این عمل نخستین بار در سوئد انجام شد و سپس در اروپا رایج شده و در سالهای آتی نیز بیشتر مورد استفاده پزشکان قرار خواهد گرفت. خطر این عمل به دلیل استفاده از مواد مصنوعی آسیب احتمالی به رگهای خونی است و به هر حال به علت جدید بودن هنوز نیاز به بررسی و زمان بیشتری برای درک بهتر دارد.

درمان بی اختیاری ادرار در زنان به وسیله لاپاروسکوپ

امروزه پزشکان سعی دارند تا بسیاری از اعمال جراحی را با لاپاراسکوپ (یک دستگاه کوچک مجهز به دوربین ویدئویی برای مشاهده اندامها و حفره داخلی بدن) انجام دهند. این تکنیک، اندازه و تعداد برشهای مورد نیاز در جراحی را کم می کند. در این شیوه تصویر داخل بدن روی یک صفحه تلویزیونی دیده می شود و پزشک از این طریق عمل جراحی را انجام می دهد.
پزشکان برای درمان بی اختیاری ادرار در زنان می توانند عمل هایی مثل MMK،Burch و اسلینگ را با لاپاروسکوپ انجام دهند اما اغلب نتایج ضعیف تری نسبت به جراحی باز حاصل می شود، زیرا این جراحی در منطقه ی لگن باید انجام گردد که با لاپاروسکوپ خیلی خوب دیده نمی شود.
همه اندامهای داخل لگن مانند رحم یا مثانه توخالی نیستند و اکثرا به صورت مخفی زیر استخوان پوبیس (عانه) قرار دارند؛ هم چنین مدت زمان بیشتری برای جراحی با لاپاروسکوپ لازم است.

ایمپلنت ها در درمان بی اختیاری ادرار

علاوه بر عمل های جراحی که روی اندامهای لگنی ایجاد می شوند، دو وسيلة مصنوعی هم از طریق جراحی برای درمان بی اختیاری کار گذاشته می شوند. اسفنکتر مصنوعی برای پیشابراه جهت درمان بی اختیاری استرسی و وسیله دیگری برای بی اختیاری فوریتی.

اسفنکتر مصنوعی پیشابراه

از سال ۱۹۷۲ استفاده از اسفنکترهای مصنوعی پیشابراه برای بالغين (خصوصا مردان و بچه هایی که به دلیل ضعف ماهیچه ی اسفنکتر پیشابراه دچار بی اختیاری استرسی بوده اند رایج شده است. همچنین این وسیله برای زنانی که پس از هر نوع جراحی برای درمان بی اختیاری در تخلیه مثانه خود مشکل دارند به کار برده می شود؛ البته وقتی که این وسیله برای زنان استفاده می شود خطر عفونت و تخریب بافت بیشتر است و لذا استفاده از این نوع اسفنکتر در زنان برای درمان بی اختیاری خیلی مرسوم نیست. اما به هر حال گاهی برای زنانی که پیشابراه آنها به شدت آسیب دیده و یا خطر بالایی برای احتباس ادرار دارند استفاده می شود. البته برای احتباس ادرار نیز اکثریت پزشکان، خود – سوندگذاری را پیشنهاد می کنند.

درمان با Inter Stim

وسیله ای است که در بدن کار گذاشته می شود و با عمل تحریک اعصاب نخاعی با ایجاد جریانهای الکتریکی به کنترل ارادی ماهیچه اسفنکتر پیشابراه کمک می کند. تحریک این اعصاب سبب مهار انقباض های نابجای مثانه شده و باعث کاهش حساسیت مثانه و احساس فوریت و بی اختیاری فوریتی می شود.
دستگاهی شبیه پیس میکر (ضربان ساز)  که ایمپالسهای الکتریکی تولید می کند و باعث تحریک اعصاب می شود. این وسیله توسط پزشک متخصص کار گذاشته می شود و باطری آن مجدداً پس از چند سال توسط پزشک تعویض می شود. اگر عملکرد دستگاه خوب نباشد به راحتی توسط پزشک خارج می شود. این وسیله معمولاً برای کسانی توصیه می شود که به داروها جواب نمی دهند و نیاز به درمانهای پیچیده تری دارند.
همانند سایر درمانها با در نظر گرفتن شرایط فرد بیمار این نوع درمان انتخاب می شود.

انحراف یا بازسازی مسیر ادرار

برای زنانی که بی اختیاری در آنها به مشکل بزرگ تبدیل می شود و تمام جنبه های زندگی آنها را مختل می کند و درمانهای دیگر هم کمکی به آنها نمی کند، ممکن است پزشک از یک عمل جراحی برای انحراف یا بازسازی مسیر ادرار استفاده کند.

عمل انحراف Bricker

عمل انحراف Bricker یا ایجاد لوله رابط ایلئومی یا اوروستومی، رایج ترین عمل است که امروزه برای انحراف مسیر ادراری استفاده می شود. در این روش از ۱۵ تا ۲۰ سانتی متر انتهای روده کوچک (ایلئوم) برای تشکیل یک لوله رابط که به زیر پوست شکم ختم می شود استفاده می کنند. پزشک حالب ها را از مثانه جدا کرده و سر آن را به این کانال وصل می کند و لذا ادرار از کنار مثانه عبور کرده و در یک کیسه خارجی به این کانال متصل شده جمع آوری می شود.

برای اکثر افراد این عمل سبب تغییرات وسیعی در نحوه زندگی شان پس از عمل می شود اما علیرغم این مشکلات به دلیل خالی بودن همیشگی مثانه، علائم بی اختیاری ادرار و … کاملا از بین می رود.

سایر مقالات ارائه شده:

لابیاپلاستی با لیزر
سفید کردن واژن
جوانسازی واژن
تشخیص آندومتریوز
فیبروم رحم
افتادگی رحم و مثانه[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]